Abdülkadir Karaman - Küllenmiş Duygular

[moRojeM18]

KÜLLENMİŞ DUYGULAR Kapanmaz yaraları sabırla kurutmuştum Kazımıştım kalbimden, adını unutmuştum Yaşıyordum, kendime göre bir yol tutmuştum Bir gün rüyama girdi, gözleri dolu baktı Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı. Depreşmiş özlemiyle üzerime yürüdü Ürperdim, sevgisiyle benliğimi bürüdü Yalvardım, yapma diye, tuttu yerde sürüdü Gözlerimden çığ gibi yaşlar içime aktı Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı. O an ıssız kalbime binlerce ok saplandı Aklım, fikrim, iradem varlığıyla kaplandı Yaşadığımız anlar içtimada toplandı Uzattım ellerimi, ufuktan da uzaktı Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı. Zor kuruntu her zaman yaşadığım bu rüyâ Dalmak istemiyorum, korktuğumdan, uykuya Çoktan küstüm hayata, umutsuz yaşamaya Yine terk etti, beni melül, mahzun bıraktı Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı. Abdulkadir Karaman