U.L.a.Ş - Behçet'in Öyküsü [Lirik]

[єραcк]

Kokardı gitsem yanına, tuhaftı Behçet Evsizdi üstüne giyerdi biz ne versek Mahalle tedirgin, çocuklar ondan korkar Hepimizden samimi gülerdi Behçet Ne versen yerdi, akşam hep içerdi Git yanına selam ver, konuk severdi Eskiden çok zenginmiş, zamanla değişmiş Her şehirde âşık olmuş, gezmeyi severmiş Bir kadını anlatır hep dolardı gözleri Adı her gün değişse de aynıydı saç rengi İzmirin yerlisiymiş o, aşkın ta kendisiymiş Kızarsa terk edermiş, giderse gelmezmiş Tuhaftı Behçet, dedim ya kokardı Onunla konuşmamı bilen herkes kızardı Önce barınak yaptılar ve sonra yıktılar Kış günü o sokakta, ben daha çocuktum Benden geçti Ben sevemem ben yeniden Benden geçti Ben gülemem ben yeniden Ben o sabah öğrendim, donarak ölmüş Mahalleli çok ağlamış, koşarak gömmüş! Köpeği vardı Garip, zehri verdiler Çocukları rahat oynasın istemiş beyler Çok değil, bir yıl sonra taşındık zaten Ben şarap içemedim hiç, kokusu Behçet Dedim Neden böylesin? Toparla kendini. Dedi Ben artık bittim, tükendim evlat. Dedim Yaşanmaz ki böyle, seversin elbet. Saçmalama sen de bir gün gülersin Behçet. Baktı gözlerime tebessüm ile bi darılıp Yok be evlat. Dedi ki; Benden geçti Ben sevemem ben yeniden Benden geçti Ben gülemem ben yeniden O Pazar Behçeti son gördüğüm gündü O sabah öğrendim, donarak ölmüş ve ben hiç şarap içemedim Ne zaman denesem şarap hep Behçet kokar bana