Emre Baransel - Dua [Lirik]

[RapubliX]

Söz: Emre Baransel Müzik: Soniq Beats Düzenleme: Oğuzhan Hazar Artış 1. verse: Daha önce; okyanus görmemişim, sadece gördüğümü sanmışım Sonra yansımalarını seyre dalıp Sırrından bir yankı aldım, yaklaştım, yaklaştım, yaklaştım, durdum Yaklaştıkça kendime de yaklaşır oldum Yaklaştıkça okyanusa bağlandım yeniden doğdum Bir tür serap mı bu yoksa gerçek mi? Çünkü anlatılmayacak kadar güzeldi oysa ben Ondan uzak ne kadar çirkindim Bir süre tereddüt ettim, korktum ve şüphelendim Sonunda karar verdim, çıkardım aymaz çarıklarımı Değdirip suya çektim ayaklarımı sonra defterime yazdım ki ben okyanus bilirim artık gemiye sorma bunu duyan balıklar ufak bir tebessüm verdiler deniz kızlarıysa katıla katıla güldüler çıkıp bana okyanusu anlattılar sırayla anlattıkça parladılar sanki ah! Öğrendikçe farkettim cehaletim devasa Çağırdılar gel dediler korkma Anladım ki okyanusu yazmak için tüm suları mürekkep olsa tükenir denizlerin Ve onu görmek isteyenin önce açılması gerekir kalbinin gözlerinin Yalnız aşkmış okyanus yolcusuysan tek yemeğin Utandım geçmişteki şüphelerim için Dediler üzülme onlar görünmeyen yüzgeçlerindir har Balık olmayan suya kolay kanar 2. Verse: Ufukta kafaları olmayan vücutlar görünüyo Kalpleri olmayan kuklalar örülüyo Ruhları olmayan haybeye savaşlar ve gayba hitabeden gösteriş kokulu dualar Oysa gördüğüm sözümle ördüğüm ağlarım matem geçirmez dil çözerse kördüğüm asırların takati yok bi kardelensem şok gelini kapar kaçırırım eğer zorlaysa düğün tüm ufkum sırrını sezişle yad olur tüm kasavetim bi of çekince kaybolur of! serüvenlerimi saldım birbir yollara ne ben yorulurum ne de onlar şafak yolunda dua kılıklı beddua bağırırlar hua! ne boyarsan boya siyah-beyazdır arzulamayınca bu duvar ama yakalarsan meşaleler diz çöker ateş yakamayana o zaman karanlığın içinden ağırır tan, dağılır zan, dışındakileri çağırır han, bağırır can, silinir tüm ad ve sanlar, tutulur nutkun, garip bir tıp oynar insanlar! 3. Verse: Günahım çok cehenneminde yanmaya sevabım yeter mi bilinmez cennetine girmeye yüzüm yok yüzün görmeye o yüzden isteyemem hiçbirini severim kendimce ve ne ateşler yakmasın diye ne de girmek için eşsiz köşkteki o bahçeye bakmaya layık değilim yüzüne yine de ruhumun kristalleri parlar düşününce aşıklar hep ismini sayıklarlar bakmak için cemaline hakkım yok ki bu halde bunu istemeye.. kararmış ruhlar ancak hatırlarlar kurtulmak için dara düşünce çoğu insan adını anar ah erişmek için vaadettiklerine kudurmuşlar ismini kullanırlar yapmak için hepimizi köle benim yoktur bir beklentim anarım adını hep bir köşede sebepsizce sadık olamam çoğu zaman uyamam irademe bakma dediğime sebepsizce sebebin içinde olduğumdan yok gibi görünür gözlere devasa bir ışık ve onlarca duam var kabul olmayı bekleyen ama onlar da değiller bu sefer zikrime neden milyonlarca insan var asıl hediyeyi farkedemeyen meleklere bile verilmeyen yaşam, özgür irade, seçim şansı insan katleder lütfedilen bu dansı aslında nereye baksam acı görürüm ağlayan belli, bombalarsa kör bu sebeple yanlış bir söylemdeyim affet beni! yeter ki adını ansın da birileri! olursa olsun hangi sebeple! olursa olsun hangi sebeple ah!